The only thing worse than a deserving artist being momentarily ignored is a deserving who’s consistently ignored. Singer-songwriter Ad Vanderveen deserves far better than the lack of attention he’s been accorded and even the fact that he hails from distant environs — Norway to be specific — doesn’t excuse the fact that he’s decidedly unknown in this corner of the world.

Perhaps it’s due to his decidedly mellow and melodic sound; indeed, it seems like the most noticed performers are those that make the most noise. Still, given Vanderveen’s 40-year career, one that extends back to the ‘70s, the blame is likely due to the lack of promotion and the inability of a Stateside label to take add adequate notice.

Enough grousing however — Vanderveen’s current effort, the superb Final Refuge, deserves to elevate his status significantly, and if it doesn’t, then we’re all the worse off as a result. Those that tend to favor the softer musings of John Stewart, Townes Van Zandt, Gordon Lightfoot and Neil Young — note his shout-outs in the song “Tinytown” — ought to pay particular attention and recognize the talent that’s eluded them up until now.
Here’s the bottom line — Ad is exceptional.

(Lee Zimmerman – Goldmine Magazine)

Heeft Ad Vanderveen eigenlijk wel eens een slechte plaat gemaakt? Wie het weet, mag het zeggen.
Zijn produktie is enorm. Sinds begin jaren negentig elk jaar steevast een plaat en soms zelfs meerdere.
Onderwijl wordt deze Nederlander met Canadese roots immer vergeleken met Neil Young, terwijl hij alles behalve een epigoon is.
Final Refuge is erg fraai intiem opgenomen in zijn huiskamer met zijn vaste combo.
Rond een bijzonder geslaagde cover van Bob Dylans Every Grain Of Sand bouwt hij tien eigen songs die daar in poëtische kracht niet voor onderdoen.
De rode draad in deze songs is thuiskomen, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een man die de herfst van zijn leven nadert en in zekere zin een balans opmaakt, terwijl hij in spiritueel en creatief opzicht dichter bij huis en zichzelf komt.
Als singer-songwriter kent Vanderveen in Nederland en verre omstreken zijn gelijke niet en hij lijkt alsmaar beter te worden.
(**** Herman van der Horst – Lust For Life magazine, december 2019)

Ah fijn. Eindelijk weer eens een plaatje waar ik ongegeneerd de nodige superlatieven uit de kast kan trekken. De 63-jarige singer-songwriter Ad vanderveen is een maker en vertolker van briljante en ragfijne liedjes. Hij grossiert geruime tijd op overtuigende wijze in bescheiden meesterwerkjes met liedjes, die stilletjes je hart weet te veroveren. Stuk voor stuk van een rustige en verhalende pracht. Vanderveen is dan ook een vertrouwde waarde in het americana en folkwereldje.

De hoeveelste in Vanderveens discografie “Final Refuge” is weet ik niet meer. Ben inmiddels de tel kwijtgeraakt. Waar Ad de grenzen van het genre nauwelijks opzoekt (‘Harping on the same tune/Whatever instrument you play on/ Whatever song you do/ It’s all the same music’), hij voert je met zijn akoestische gitaar, zijn verhalen en melancholisch stemgeluid mee op een nachtelijke roadtrip.

Zijn ziel blootleggend terwijl Kersten de Ligney (zang, percussie), Rene Kaaij (piano), Timon van Heerdt (contrabas), Pete Fisher (basgitaar), Hans Heidt (saxofoon), Naomi Findley (viool) en Lester Grainge (cello) hem spaarzaam begeleiden. Waardoor ik concludeer dat je het drie kwartier durende “Final Refuge” vol eigen werk en een schitterende interpretatie van Dylans Every Grain Of Sand innig moet koesteren.

(Johan Schoenmakers – altcountryforum)

Over de Nederlandse singer-songwriter Ad Vanderveen hebben we op deze ‘Rootstime’-pagina’s al heel veel weten te vertellen naar aanleiding van de releases van vorige platen. De nu 63-jarige folk- en Americana-zanger is sinds vele jaren bijzonder creatief als songschrijver en vertolker van zijn liedjes. Zijn solocarrière begon in 1993 na het uiteenvallen van de rootsrockgroep ‘Personnel’ waar hij als zanger deel van uitmaakte. Dat jaar verscheen de eerste soloplaat “Travel Light” van Ad Vanderveen. In de volgende 25 jaar bracht hij bijna elk jaar een nieuw album op de markt en voor sommige daarvan werkte hij samen met internationale artiesten zoals o.a. de Amerikaanse singer-songwriters David Olney, Eliza Gilkyson en Iain Matthews.
Sinds 2005 werd hij op zijn albums permanent vergezeld door zijn levenspartner Kersten de Ligny als harmony vocaliste bij zijn songs en als duo-vocaliste bij zijn folkduetten zoals opgenomen op zijn album “Faithful To Love” uit 2009.

De reden waarom we deze al informatie hebben opgerakeld is de release van het nieuwe album “Final Refuge” van Ad Vanderveen. Hij brengt op die plaat tien nieuwe eigen composities, aangevuld met één coverversie van Bob Dylan’s song “Every Grain Of Sand”, een nummer uit diens album “Shot Of Love” uit 1981.

De medewerkers aan deze nieuwe plaat zijn de vertrouwde Kersten de Ligny (harmony vocals) en de instrumentalisten René Kaaij (piano), Timon van Heerdt (contrabas) en Pete Fisher (basgitaar en albumproducer) met extra bijdragen van strijkers Naomi Findley (viool) en Lester Grainge (cello) en Hans Heidt (saxofoon). Ad Vanderveen legt altijd veel emoties in zijn zang en dat is deze keer niet anders in nummers als “I Tell Myself” (zie live vertolking op de video), “Homecoming”, “Know Yourself”, “Lonely Family” en afsluiter “Man Of Few Words”.

Ook typerend voor zijn werk is het feit dat zijn songteksten vaak autobiografisch zijn en over de dagdagelijkse dingen in zijn leven verhalen. Op “Final Refuge” doet hij dit o.a. in de songs “All The Same Music”, “Tinytown” en “The Signet Ring”, telkens met de door hem bespeelde akoestische gitaar in de begeleiding. Met meer dan 30 albums in zijn discografie hoeft het niet te verwonderen dat deze nieuwe plaat van Ad Vanderveen alweer een schitterende toevoeging aan dat rijke repertoire zal vormen en wellicht de aanloop is naar alweer nieuw werk dat we dan in de loop van 2020 zullen mogen verwachten.
(valsam)

AD VANDERVEEN “I Was Hank Williams” (Blue Rose Records / Sonic Rendezvous)
(5*****)
Het zou zomaar eens kunnen, dat Ad Vanderveen straks de allereerste wordt om met maar liefst twee platen in de eindejaarslijst van Ctrl. Alt. Country te belanden. Voor het overheerlijke “Denver Nevada” hadden we eerder dit jaar al vijf sterren veil. En ook voor het gloednieuwe “I Was Hank Williams” plakken we ze er weer alle vijf op. Al is dat dan ook een geheel en al andere plaat dan zijn voorganger geworden. Kenmerkten zowel “Worlds Within” uit 2017 als dat “Denver Nevada” zich nog door een rijke productie en dito arrangementen, dan gaat Vanderveen op z’n nieuwe worp zoals in het verleden al wel eens vaker voor een meer minimalistische benadering.
Dat album, aangereikt als een persoonlijke queeste, een zoektocht naar zelfkennis uiteindelijk leidend tot spiritualiteit, blijft dicht bij wat voor songsmeden eigenlijk gewoon altijd de kern van de zaak zou moeten zijn. Het liedje dus. De eigen stem, een harmonica en een akoestische gitaar, veel meer hebben de poëtische beslommeringen en deuntjes van Vanderveen meestal niet nodig om binnen het huidige overaanbod aan nieuwe Americana ogenblikkelijk op te vallen. Een bescheiden blazersbijdrage, wat strings en ambient soundscapes, hier en daar wat andere rootsy snaren en wat harmony vocals en dan hebben we het wel zo’n beetje gehad. Al mogen we zeker ook niet vergeten om de bijdragen van Vanderveens eigen ouders op respectievelijk kerkorgel en ragtime piano in “Live And Give It All” te vermelden. Of Wiet Helwegs dulcimerimprovisatie in wat wij persoonlijk als het absolute hoogtepunt van het album ervoeren, het epische “Song Of The Wind”. Voor dat laatste nummer baseerde Vanderveen zich op een tekst van een landgenoot, met name de vorig jaar overleden molenaar Leo Witteman.
Als luistertips zouden wij naast dat nummer vooral ook nog de ingetogen pareltjes “Sublime Indifference” en “Catch A Falling Leaf” en de zich met wat er na dit aardse bestaan nu eigenlijk komen moet inlatende titelsong “I Was Hank Williams” willen aanbevelen. Al is dat op de keper beschouwd gewoon in het wilde weg graaien in een kist tot de rand toe gevuld met parels. De kans dat u in Vanderveens aanbod hier stoot op totaal andere favorieten is allesbehalve denkbeeldig. Als we goed durfden, noemden we het hier ’s mans eigen “Nebraska”. Een veel mooier compliment is in ons universum amper denkbaar.

De 62-jarige Nederlandse folkzanger en songschrijver Ad Vanderveen is ongetwijfeld een grote fan van de traditionele folkmuziek die Woody Guthrie en Hank Williams in de jaren ’40 tot ’60 van de vorige eeuw op plaat hebben gezet. Het zijn voorbeelden geworden en gebleven voor zijn eigen muzikale carrière die toch ook al enkele decennia op de teller heeft staan.
Hij heeft in de voorbije jaren al heel wat mooie platen uitgebracht die bij ‘Rootstime’ stuk voor stuk op een positieve bespreking konden rekenen. Zijn steun en toeverlaat bij al die albums was partner en zangeres Kersten de Ligny die op al die platen voor harmony vocals zorgde. Zo ook nu op zijn allernieuwste cd die “I Was Hank Williams” als titel kreeg, ongetwijfeld metaforisch gebaseerd op één van zijn vurigste wensen en dromen.
De albumtiteltrack krijgt u van ons mee op de bijgaande video, maar we willen u hier toch ook wijzen op enkele andere pareltjes die Ad Vanderveen voor deze nieuwe plaat heeft gecomponeerd. Zo is er het prachtige “Something Ongoing”, “Catch A Falling Leaf”, het emotionele “Heavy Heart”, de liefdesballad “Where Does Love Belong” en “Home On High” dat we in bluegrassversie en als bonustrack in balladvorm krijgen aangeboden. Een opvallende track is het vertelde verhaal in “Song Of The Wind” dat gebaseerd is op een tekst die de vorig jaar overleden Nederlandse molenaar Leo Witteman uit Neck heeft geschreven.
Toen Van Morrison in 2017 het album “Worlds Within’” van Ad Vanderveen hoorde, nodigde hij hem persoonlijk uit om zijn voorprogramma te komen verzorgen. Folkzanger John Gorka is eveneens een fan en zong met Ad Vanderveen mee in een duet op zijn plaat “Denver Nevada” van begin dit jaar. Dit bewijst toch eens te meer dat hij de erkenning van zijn idolen en medemuzikanten heeft gekregen voor zijn bijdrage aan de wereld van de betere folk- en Americanamuziek. Geheel terecht, trouwens.
(valsam)