AD VANDERVEEN “I Was Hank Williams” (Blue Rose Records / Sonic Rendezvous)
(5*****)
Het zou zomaar eens kunnen, dat Ad Vanderveen straks de allereerste wordt om met maar liefst twee platen in de eindejaarslijst van Ctrl. Alt. Country te belanden. Voor het overheerlijke “Denver Nevada” hadden we eerder dit jaar al vijf sterren veil. En ook voor het gloednieuwe “I Was Hank Williams” plakken we ze er weer alle vijf op. Al is dat dan ook een geheel en al andere plaat dan zijn voorganger geworden. Kenmerkten zowel “Worlds Within” uit 2017 als dat “Denver Nevada” zich nog door een rijke productie en dito arrangementen, dan gaat Vanderveen op z’n nieuwe worp zoals in het verleden al wel eens vaker voor een meer minimalistische benadering.
Dat album, aangereikt als een persoonlijke queeste, een zoektocht naar zelfkennis uiteindelijk leidend tot spiritualiteit, blijft dicht bij wat voor songsmeden eigenlijk gewoon altijd de kern van de zaak zou moeten zijn. Het liedje dus. De eigen stem, een harmonica en een akoestische gitaar, veel meer hebben de poëtische beslommeringen en deuntjes van Vanderveen meestal niet nodig om binnen het huidige overaanbod aan nieuwe Americana ogenblikkelijk op te vallen. Een bescheiden blazersbijdrage, wat strings en ambient soundscapes, hier en daar wat andere rootsy snaren en wat harmony vocals en dan hebben we het wel zo’n beetje gehad. Al mogen we zeker ook niet vergeten om de bijdragen van Vanderveens eigen ouders op respectievelijk kerkorgel en ragtime piano in “Live And Give It All” te vermelden. Of Wiet Helwegs dulcimerimprovisatie in wat wij persoonlijk als het absolute hoogtepunt van het album ervoeren, het epische “Song Of The Wind”. Voor dat laatste nummer baseerde Vanderveen zich op een tekst van een landgenoot, met name de vorig jaar overleden molenaar Leo Witteman.
Als luistertips zouden wij naast dat nummer vooral ook nog de ingetogen pareltjes “Sublime Indifference” en “Catch A Falling Leaf” en de zich met wat er na dit aardse bestaan nu eigenlijk komen moet inlatende titelsong “I Was Hank Williams” willen aanbevelen. Al is dat op de keper beschouwd gewoon in het wilde weg graaien in een kist tot de rand toe gevuld met parels. De kans dat u in Vanderveens aanbod hier stoot op totaal andere favorieten is allesbehalve denkbeeldig. Als we goed durfden, noemden we het hier ’s mans eigen “Nebraska”. Een veel mooier compliment is in ons universum amper denkbaar.