Amsterdam-based contemporary folk singer-songwriter Ad Vanderveen recently dropped his new album, Release.

Born in Hilversum, Holland, much of his family is Canadian. Savors of Canada pervade Vanderveen’s sound, developed over time playing in many bands, followed by going solo in the ‘90s. With more than 20 solo CDs, as well as several side projects, he’s worked with big names such as Al Kooper, Al Perkins, Leland Sklar, Herman Brood, Flaco Jiminez, Iain Matthews, Eliza Gilkyson, Eric Anderson, John Gorka, and David Olney.

After hearing Vanderveen’s 2017 album, Worlds Within, Van Morrison invited Vanderveen to open for him, which Vanderveen accepted.

Encompassing 10-tracks, Release starts off with the title track, opening on measured darkly gleaming guitar colors, low-slung and resonant. Vanderveen’s plush tenor imbues the lyrics with passionate flavors, at once expressive and easy-to-listen-to. A lustrous female voice joins him in harmony, adding luminous hues.

Highlights include “One Last Song,” flavored by Vanderveen’s deliciously rasping tones, reminiscent of Neil Young, only with creamier textures. A drawling steel guitar blends with the bray of a harmonica, giving the tune aromas of melancholic nostalgia.

“Wildfire” rolls out on luscious undulations of sensuous folk tangs as layers of Americana-lace coloration inject the harmonics with sinuous surfaces. “Nothing But A Dream” flows the lush textures of a steel guitar, acoustic guitar, and a softly crying harmonica, conjuring up memories of early Bob Dylan.

The intro to “Garden of Home” ripples with oozing, drifting sparkles of color. The indulgent melody streams smoothly, while crystalline harmonies give the lyrics a radiant dimension. “Ol’ 56” features Vanderveen’s scratchy, country-flavored timbres, imbuing the song with stripped-down suggestions of cultural dislocation, as if going back to Oklahoma during the Dust Bowl.

The last track, “Thank You,” travels on Vanderveen’s spoken words riding a mellow guitar and sparkling piano. As his voice takes on melodic essence, the lyrics of the song express the simple value and substance of two words – “thank you goes a long, long way.”

With Release, Ad Vanderveen bestows on listeners the persuasive milieu of modern folk music, simultaneously alluring and momentous.

Randall Radic, Tattoo.com – US

Singer-songwriter-gitarist Ad Vanderveen is geboren op 21 september 1956 in Hilversum. Zijn muzikale ster is de afgelopen decennia hoog gestegen in Europa en de VS en zijn muziek is stevig geworteld in de Americana. Dit heeft wellicht te maken met zijn Canadese roots omdat zijn halve familie de Canadese nationaliteit heeft. Vanaf zijn 14e speelt hij al in R&R bandjes. Muzikaal is Vanderveen beïnvloed door o.a. Bob Dylan, Neil Young, John Lennon en Townes van Zandt 

Begin jaren ’80 van de vorige eeuw richt hij zijn eigen band Personnel op. Hun debuutalbum ‘On Strike’ verschijnt in 1983. Op hun in 1992 in Nashville, Tennessee, opgenomen album ‘Continuing Stories’ spelen o.a. Al Kooper, Flaco Jimenez en Al Perkins mee.

Begin jaren ’90 verlaat Vanderveen Personnel en start een succesvolle solocarrière.  Vanderveen is zeer productief want jaarlijks verschijnen er nieuwe albums van hem. “Zolang de nummers blijven komen blijf ik doorgaan, waarschijnlijk stop ik als ze niet meer komen”, aldus Vanderveen. 

Deze maand verschijnt zijn nieuwe album ‘Release’, de opvolger  van het vorig jaar verschenen album ‘Treasure Keepers’. De tien nieuwe songs zijn opgebouwd rond de zang en de akoestische gitaar van Ad Vanderveen. De productie is in handen van hemzelf en Pete Fisher.

Het album opent met het titelnummer Release. Warme akoestische gitaarklanken, harmonie vocalen in het refrein, strings en mondharp in de beste traditie van Neil Young.

Na het ingetogen One Last Song komt in het prachtige en sfeervol geïnstrumenteerde Always The Next de geest van Bob Dylan voorbij. De harmonie vocals zijn weer fijn in het rustige Dared To Dream, waarna het tempo in Wildfire omhoog gaat met slide en een ‘klagende’ mondharp.

De prachtige ballad Fickle Mind is een van de pareltjes van het album en in het rustige Nothing But A Dream  bewijst Vanderveen nogmaals dat hij in dit genre een uitstekende zanger is.

De harmonievocalen van Kersten de Ligny zijn weer heerlijk in Garden Of Home. Mooi ook de tinkelende pianoklanken. Ol ’56 met banjo is Dylan-achtig en in het slotnummer Thank You zijn invloeden van Townes van Zandt te horen.

Conclusie:
Release is een warm Americana album van grote klasse zoals we van Ad Vanderveen gewend zijn. Hopelijk blijven zijn nummers komen en gaat hij nog lang door zodat we nog veel meer moois kunnen verwachten. Gerrit Schinkel – Bluestown

Ad Vanderveen is volgens mij de meest productieve artiest die we rijk zijn. Met een zekere regelmaat verschijnen albums van zijn hand, en doorgaans niet de minste bovendien. Ik volg hem niet nadrukkelijk, terwijl ik dat zou moeten doen, want teleurstellen doet hij niet.

Op Release maakt Ad een onverminderd geïnspireerde indruk. Niet vanwege een plezierige gebeurtenis helaas. Ik las dat Ads moeder vorige jaar is overleden. Eén van die ingrijpende kwesties waarbij het alledaagse ineens naar de achtergrond verdwijnt. De dood van iemand die je lief is doet je realiseren wat werkelijk belangrijk is. Het album Release is ter nagedachtenis aan zijn moeder tot stand gekomen. Ad duikt in zijn geheugen met daarbij zijn moeder in gedachten. De instrumentatie van deze plaat in ingetogen, en sluit aan bij deze gebeurtenis en zijn herinneringen.

Zelf neemt hij het leeuwendeel van de instrumenten voor zijn rekening, naast zijn zang hoor je; gitaren, piano, banjo, harmonica. Drums en percussie zijn van Michael Kay. Bas van Pete Fisher. Tweede stem, zoals vaker, van Kersten de Ligny. Sfeervol vioolspel is er van zowel Neil James Morrison en Pat McCrae. Release in een gevoelig en tegelijkertijd krachtig eerbetoon. Mooi zoals hij de gevoelens voor zijn moeder en de veelvuldige bedankjes weet te verwoorden.

De vormgeving en foto’s die je terugvindt op het fysieke product zijn een zinvolle toevoeging. Op de achterzijde een piepjonge Ad met gitaar, waaruit blijkt dat het enthousiasme van huis werd toegejuicht. Naast de persoonlijke teksten is dit keer vooral het niveau van de songs, zonder uitzondering, erg hoog. Achter elkaar rollen kwaliteitsnummers aan je voorbij. Sterk titelnummer opent het album, gevolgd door One Last Song, een rechtstreekse ode aan zijn moeder. Mooiste nummer vond ik eerst het jazzy Fickle Mind. Mogelijk omdat ik iets herkenbaars meende aan te treffen. Ergens wisselen tussen zekerheid en onzekerheid, afhankelijk van je gemoedstoestand. Nog sterker vind ik Nothing But a Dream, waar de aandacht van de luisteraar naar de speaker wordt getrokken door innemende teksten. Ja, Ad, 1956 was ongetwijfeld een uitstekend jaar, en de stimulans van je moeder zal minstens zo een belangrijke rol gespeeld hebben. Bedankt!

Rein van den Berg – Johnny’s Garden

In the realm of modern folk rock, two men stand as pillars influencing the generations who follow. Bob Dylan took the influence of Woody Guthrie and Hank Williams and through the magical transformation of the Greenwich Village stages, made it speak to millions of young adults grasping for sense in senseless times. Neil Young rose to fame riding a wave of psychedelia with Buffalo Springfield operating out of L.A.’s famous Laurel Canyon. Yet, in his formative years on the Canadian Great Plains, Young drew a lot from Dylan’s early folk masterpieces. Once the great wave of the ’60s broke, Young would turn hard to folk in the ’70s writing some of his most enduring classics. Today, there is a great deal of that DNA in any given performer that takes up the acoustic guitar to bare their soul. 

Amsterdam-based Ad Vanderveen may have been born thousands of miles from Ohio or Ontario, Minnesota or Manhattan but the man has the lineage of these folk troubadours in his blood. This must have something to do with his Canadian parents. On his latest record Release, Vanderveen powerfully and effectively channels the two greats, blending their sonic traits with his own worldly personality to create an album that hits all the right notes of nostalgia, reflection, love, and sense of home that a great folk record should.

The ambling picking of his acoustic guitar has a crisp sheen on the opener ‘Release’. His voice comes in with the same combination of frailty and earnestness that became Neil Young’s calling card. If you close your eyes and let your mind drift a little, you could easily mistake the track for an unearthed gem from Young’s Harvest days that had until now remained unreleased. Kersten de Ligny adds perfectly complementary harmonies and The Neil James Morrison Ensemble provides an understated string backing. 

There’s a way that Young can say a word or a phrase and imbue it with such powerfully wistful nostalgia and Vanderveen has a similar talent. The way he sings “and this old guitar is all I have to bring along to sing you one last song” in the softly swaying ‘One Last Song’ or “Got an old guitar from the year I was born/Sounds like a dream and it’s pretty well worn” on ‘Ol’ ’56’ links the storytelling tradition of the guitar around the hearth to all the ups and downs of a life well-lived. The word “guitar” holds a lifetime of dusty memories.

‘Always the Next’ has the rambling sing-song of Dylan’s first two records. Lightly meandering through a fingerpicked 6/8 before the band joins in to give it a good Celtic bob. Vanderveen is far from doing the cheap wheezy inflection of a poor Dylan impression, he just throws in the odd upward strain or hushed delivery that makes Dylan’s vocals stand out from the rest of the folk pack. Vanderveen also avoids the snide cynicism that crept into most of Dylan’s lyrics, instead presenting the challenges you face with an escape route: “there’s got to be some consolation my friend/there’s always the next to hold on to”.

Although a song like ‘Wildfire’ may cop the mid-song wailing harmonica solo that Young made a trademark, Vanderveen’s voice comes more into its own here. The western-tinged steady rollin’ rhythm is complemented by slide guitar echoing off into the dark of a midnight prairie. ‘Fickle Mind’ also enjoys some tasteful slide guitar to brush along this slow, back porch on a sleepy Sunday tune. ‘Nothing but a Dream’ shows up as a late album gem with Vanderveen giving out reassuring pearls of wisdom over a track that shows the singer finding a signature sound for himself.

Obviously, if you are a fan of Dylan or Young, Ad Vanderveen’s Release will be right up your alley. However, the similarities in timbre and structure are not a rip-off. This is not an artist lifting tried and true melodies to profit off of their good songwriting, something that is done FAR too often in pop music today. This is an artist who studied under the best in his field and with that same energy, produced a welcoming, wistful, and wise entry in the tradition of great folk music. 

****by Jon C. Ireson