Ad Vanderveen, geboren in Nederland, maar met de roots in Canada, heeft een nieuw album gemaakt en dat is wederom verbazingwekkend. Hoe die man het toch iedere keer weer voor elkaar krijgt om subtiele, troostrijke, maar nooit kwezelige liedjes te schrijven en uit te voeren, met gitaar en hulp van bekenden op toetsen, bas en soms viool.

Ook nu weer. De plaat is bijzonder omdat die een beetje is opgehangen aan zijn jeugd, met leuke zwart wit fotootjes, ook de recente afbeeldingen zijn zo afgedrukt, en de songs reflecteren op vroeger in het perspectief van nu. Het slotnummer ‘Thank You’ is een mooie ode aan zijn moeder, ‘liefdevol, maar van weinig woorden en wat stug’. De zoon troost haar op haar sterfbed, zegt dat ze echt goed heeft gedaan en niet beschaamd of bang hoeft te wezen. Maar hij vergeet twee kernwoorden die veel mensen vergeten bij juist de anderen bij wie ze al vanzelfsprekend waren: ‘Dank je’.

Hij verwoordt het afscheid nog veel mooier in ‘One Last Song’: bij leven was het, met een knipoog naar een uitspraak van Friedrich Nietzsche: ‘wat je niet doodt, maakt je sterker’. Nu zijn bril en gebit zinloos geworden, in een wereld waar je niet eens meer hoeft te ademen. Moeders geest en liefde leven door in een zwervende zoon met gitaar die het houden van ook als opdracht ziet. Integer, mooi verwoord en geweldig sfeervol muzikaal gearrangeerd.

+ subliem, troostrijk+ bijna koppig bescheiden

door Herman Veenhof