AD VANDERVEEN “Beat The Record” (Ad Vanderveen / Sonic Rendezvous)

(5*****)

De naam Ad Vanderveen op een cd aantreffen is eigenlijk gewoon niets minder dan een kwaliteitsgarantie. Al sinds jaar en dag geldt de Nederlander immers als één van de beste Europese singer-songwriters in zaken Americana en folk en daarin zal ook met z’n nieuwe worp “Beat The Record” zeker geen verandering gaan komen. Op z’n zevenenvijftigste toont Vanderveen zich daarop zelfverzekerder dan ooit.

Twaalf nummers lang is het weer volop genieten geblazen! Genieten van eenvoudige, maar beklijvende melodieën. Genieten van ’s mans heerlijke, met de jaren alleen maar beter geworden zang. Genieten van z’n superieure gitaarspel. En genieten vooral ook van z’n prachtige, niet zelden persoonlijke filosofische en spirituele inzichten uitdiepende teksten. Een drietal daarvan zijn overigens co-writes met z’n (ook door ons zeer) gewaardeerde collega’s David Olney, John Hadley en Thomm Jutz. Met die laatste pende Vanderveen het weliswaar ingetogen, maar bijzonder warmbloedig gebrachte folkdeuntje “Believe”, een soortement ode aan het geloof in alles wat je als mens sterken kan. Met Olney en Hadley dan weer het “Beat The Record” afsluitende duo “Wavelength” en “Sad Saturday Night”. Het één een pracht van een rootspopliedje over dat soms zo bevreemdende gevoel van met iemand helemaal op dezelfde golflengte te zitten, het andere, gebracht door alle betrokken protagonisten samen, het misschien wel allermooiste nummer op “Beat The Record”, een wolk van een in hartzeer badende akoestische slow country song.

Andere, zonder uitzondering minstens even beklijvende momenten: openingsnummer “Bottomless Heart”, dat mede dankzij een markante harmonicabijdrage louter muzikaal gezien nogal nadrukkelijk in het kielzog van de jonge Dylan verzeild geraakt, “Believe”, een wolk van een dromerig luister(pop)liedje, het volop van een bluesy feel profiterende “The Abyss”, het voorzichtig Youngiaanse “Solid Love”, de pianoballade “Driftwood” en het ook al van een intraveneuze shot akoestische blues bediende “Funny Mirror”.

Vanderveen komt hier op de keper beschouwd meer dan ooit erg dicht in de buurt van voorbeelden en notoire groten der aarde als een Bob Dylan, een Neil Young, een Townes Van Zandt, een Guy Clark en – Waarom ook niet? – een David Olney. Hij legt de lat voor z’n concurrentie alleszins weer ontzettend hoog!

Benny Metten, Ctr. Alt. Country maart 2014